Referentiepagina

Op deze pagina kunt u de ervaring vinden van anderen. Dit kunnen verhalen zijn van echtgenotes, familieleden of vrienden.

Referenties

Van een echtgenoot

“Toen bij mijn vrouw een hersentumor geconstateerd werd, stortte onze wereld in. Ze ging van de ene dag op de andere de ziektewet in en ik werd van de ene op de andere dag mantelzorger. Ze werd al snel erg ziek en de wijkverpleging kwam geregeld over de vloer om haar thuis te verzorgen. Vanuit die instantie werden we op een gegeven moment gewezen op de vrijwilligers van de stichting Terminale Thuiszorg.”

“Het duurde voor mijn vrouw wel even voor ze aan het idee gewend was. Een vreemde in huis om haar gezelschap te houden. Eerst vond ze het maar niets, maar voor mij was het prettig om even de deur uit kunnen in de wetenschap dat er iemand bij haar was. Mijn vrouw wende snel aan de situatie. Van één dagdeel werd het al gauw uitgebreid naar twee. En als onze vrijwilliger een keertje moest overslaan, vonden mijn vrouw en ik dat allebei jammer.”

“Toen ze steeds hulpbehoevender werd, kwamen de vrijwilligers ook ’s nachts. Het werd zo steeds duidelijker dat de vrijwilligers belangrijk zijn voor beide partijen. Voor mijn zieke vrouw, maar ook voor mij. De zorg is zwaar en intens. Ik was in die tijd blij als ik de deur weer kon opendoen voor een vrijwilliger. Het mooie van de vrijwilligers was dat zij onze eigen ideeën over omgaan met een zieke respecteerden. In een ziekenhuis heb je je toch veel meer aan te passen. Mijn vrouw is nu thuis in alle rust overleden. De verzorging thuis was onmogelijk geweest zonder de hulp van vrijwilligers. Zonder hen zou ik zelf patiënt geworden zijn.”

Bron: ‘Tijd als geschenk’ (Uitgave VPTZ Nederland, Bunnik, tweede druk 2002)

Van een echtgenote

“Tijdens zijn ziekte vertelde mijn man dat hij graag thuis wilde sterven. Ik begreep dat en was het eens met die keuze. Maar ondanks het feit dat ik verpleegkundige was, betwijfelde ik of ik dat wel zou kunnen. In zijn terminale fase was hij heel bang dat ik zou afknappen en dat hij toch nog naar het ziekenhuis moest. Ondanks de vele hulp die we kregen van familie, vrienden en collega’s, was ik tot het einde toe bang dat ik het niet zou volhouden. Die angst was echt groot en ik kon er met niemand over praten. Het was allemaal zo beklemmend en overweldigend dat ik toen al dacht: ‘dit mag nooit meer iemand overkomen’”.

Deze ervaring heeft geleid tot het ontstaan van de eerste stichting Leendert Vriel

Bron: ‘Tijd als geschenk’ (Uitgave VPTZ Nederland, Bunnik, tweede druk 2002)

Namens Paul Wiefferink, kinderen en kleinkinderen:

“Onze ervaringen met de Stichting Leendert Vriel N.O. Twente: De laatste vijf weken in haar leven, van 19 mei 2005 t/m 16 juni 2005, is mijn lieve vrouw, onze moeder en oma, mevr. Suze Wiefferink – Keizer, ’s nachts liefdevol bijgestaan en verzorgd door vrijwilligers van de Stichting Leendert Vriel afd. N.O. Twente. We hadden een goed opklapbaar bed in de kamer voor jullie neergezet, maar hier werd geen gebruik van gemaakt. “Ik ben hier voor haar en al het andere is bijzaak”, was het commentaar. Vele nachtelijke uren hebben jullie haar bijgestaan, met haar gebeden en wanneer nodig haar lichamelijk verzorgd. Het was voor ons een enorme geruststelling en ontlasting dat ze bij jullie in goede handen was. Voor al deze zorgen danken wij jullie hartelijk, en wensen jullie veel sterkte in dit toch wel zeer zware werk.”

Klik in het kaartje voor uw lokale stichting